Τον Απρίλιο του 1853, ο Ρίτσαρντ Φ. Μπέρτον, ξεκίνησε μεταμφιεσμένος σε Αφγανό δερβίση, το ταξίδι του προς τις απαγορευμένες πόλεις της Μεδίνας και της Μέκκας. Στόχος του ήταν να αφομοιωθεί με τους ντόπιους προσκυνητές και να καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του, χωρίς να αντιληφθεί κανείς την πραγματική ταυτότητά του. Παράλληλα ήθελε να καταγράψει τα ήθη και τα έθιμα των τοπικών πληθυσμών και να προσφέρει στο δυτικό κόσμο ένα "προσωπικό αφήγημα" των εμπειριών του, καθώς "το προσωπικό είναι αυτό που ενδιαφέρει την ανθρωπότητα". Το βιβλίο του, το οποίο κυκλοφόρησε το 1855, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. (. . .) Η ιδιαιτερότητα του κειμένου του έγκειται ακριβώς στο ότι δεν πρόκειται για μια απλή παρατήρηση με επίδειξη κάποιας αλαζονείας προς τους τοπικούς πληθυσμούς που χαρακτήριζε τους ʼγγλους εξερευνητές της εποχής. Αντίθετα, ο συγγραφέας βιώνει ο ίδιος αυτά τα οποία περιγράφει και προσπαθεί να τα κατανοήσει αντί να κρίνει τη διαφορετικότητά τους. Ο τρόπος που απεικονίζει την αραβική ζωή και τα έθιμά της, καθώς και η βαθιά γνώση των σημιτικών ιδεών δίνουν στο έργο του μια διαχρονική ιστορική αξία.